Ahmet Altan'ın "zavallı çaresiz vücudunu rehin bırakıp şatoya çevirdiği hücre" hayatına dair yazdıklarını okurken çoğu insan gibi benim de gözümün önünden geçen film şeridinde o "şato"da maddi/manevi işkenceye uğrayıp mezarda tahliye olan, beraat edenler geçti gözümün önünden;

Ali Tatar, Murat Özenalp, Kuddusi Okkır, Kaşif Kozanoğlu, Cem Aziz Çakmak...

Sonra FETÖ'cüler konuşlansın diye içi boşaltılan ordu, içi boşaltılan akademi, içi boşaltılan medya, içi boşaltılan yargı...

Sonra 15 Temmuz...

Ha bir de iki gündür sosyal medyada bolca gezdirilen ve bütün bunların müsebbibi olan yazılarından biri:

Diken ve kıymık.

***

"Bu da bir yetenek.

Bir direğin üstündeki kıymığın, o direkten daha büyük ve daha önemli olduğunu söyleyebilmek ve taraftar bulmak öyle kolay bir iş değil. Bunun için onları kutlamalıyız önce.

Şimdi ortada adına "Ergenekon" denilen kocaman bir direk var. Bir de bu direğin üstündeki kıymıklar.

Türkan Saylan'ın görüntüsü bir kıymıktı. İşin özü değil, görüntüsüydü insanın gözüne batan.

Cüzam konusunda büyük mücadeleler vermiş hasta bir kadının evinin aranması, görüntüsüyle insanı huzursuz ediyordu. Böyle bir şey olmasın istiyordunuz. Ama özüne baktığınızda, "hukuksuz" bir iş olmadığını görüyordunuz.

Saylan'ın yönetimindeki kuruluş, çocukları fişliyor, üstelik darbeci kuruluşlarla da ciddi ilişkileri bulunuyor. Öyle bir yer ve o yerin yöneticisinin evi aranır. Ama "görüntü" insanın içini sızlatıyor, sızlatmaması da mümkün değil. Değil de, hayat da sadece "görüntü" değil, o görüntünün bir de arka planına bakmalı.

Orada bir haksızlığa ve hukuksuzluğa rastlamıyorsunuz.

(...)

Ve, bir haftadan beri medya bizi "kıymığın" direkten önemli olduğuna inandırmaya çalışıyor. Kıymıkları temizlemeli, onların insanın vicdanına batmasını engellemeliyiz. Ama direği de unutmamalıyız.

O direk, darbe girişimlerinden, cinayetlerden, suikastlardan, cephaneliklerden, toplumun içine yayılan gizli örgütlerden, planlardan, çetelerden, fişlemelerden oluşuyor. Bir ucu Ergenekon'un içine giren JİTEM'in Güneydoğu'da işlediği cinayetler, ölüm kuyularına attığı kurbanlar duruyor önümüzde. Kıymıklardan şikâyet ederken bu "cinayetleri" unutacak mıyız? Yok mu sayacağız?

Bir "şeriatçı" eylemi olarak sunulan, gazetelerin çarşaf çarşaf yazılarla "irticanın ayak sesleri" olduğunu iddia ettiği Danıştay Cinayeti dün Ergenekon davasına dahil edildi. "Allah'ın askeriyim" diye bağırdığı söylenen katilin Ergenekon'un tetikçisi olduğuna kani olan mahkeme, dosyayı Ergenekon davasına ekledi. Direk bu işte.

Bir Danıştay yargıcını öldürtüp, suçu "şeriatçıların" üstüne atmak, görmemiz gereken direk. Cumhuriyet Gazetesi'ne atılan bombalarla, Ergenekon cephaneliğinden çıkan bombaların aynı kafile numaralarına sahip olması, toplumun canevine kadar giren direk.

Devletin içinde bir başka "devlet" örgütlenmiş. Cinayetler işlemiş. Adamlar öldürmüş. Kendine devletin içinden ve toplumun her kesiminden yandaşlar bulmuş. Önemli bir kısmı hâlâ dışarıda ve bu davayı önleyebilmek için elinden gelen her şeyi yapıyor. Medyanın önemli bir kısmı da onlara yardım edebilmek için kendini parçalıyor. Gerçeği, o koca "direği" saklamaya uğraşıyorlar.

Danıştay cinayeti, "Ergenekon davasının" bir parçası olarak yeniden yargının önüne çıkacak. İlişkiler bir daha gözden geçirilecek. Bakalım görelim şimdi, Danıştay yargıcının Ergenekon tarafından öldürülmüş olma ihtimali, medyayı direğin üstündeki "kıymıklar" kadar ilgilendirecek mi... Yoksa "Danıştay cinayeti" diye fısıldayıp, "Türkan Hanım" diye bağıracaklar mı?

Sonsuz, sınırsız, arsız bir kurnazlıkla davranıyorlar. Bütün bu darbe girişimlerini, cinayetleri, örgütleri, ölüm kuyularını sadece "AKP'ye muhalefet" diye sunabilmek için insanın gerçekten ar damarının çatlamış olması gerekiyor.

Cinayete, "muhalefet" mi diyorsunuz siz? Kürtleri öldürüp kuyulara atmak "muhalefet" mi? Her yere cephanelikler gömmek "muhalefet" mi? Karargâh Evleri kurmak "muhalefet" mi? Bombalar atmak "muhalefet" mi?

Bir siyasi partiye siyasetle "muhalefet" edilir, cinayetle değil. Bir siyasi partiye siyasetle "muhalefet" edilir, darbeyle değil. Türkiye, darbelerden, cinayetlerden kurtulmak zorunda, kurtulacak da. Ortada "direk" gibi cinayetler duruyor.

Elimize batan "kıymıkları" temizlemeliyiz, bunlara karşı çıkmalıyız ama kıymığın direkten büyük olmadığını da bilmeliyiz. Kıymık elimize batıyor ama "direk" öldürüyor .O tabutlar, öldürülmüş insanların o kemikleri sizi Türkan Hanım'ın "kırmızı mendili" kadar ilgilendirmiyorsa, bu, sizin vicdanınızın o mendil kadar olmasındandır."

***

Aynıyla karşılık vermek lazımsa;

"Altan'ın hücre edebiyatı" görüntü;

Bir kıymık. Ama bir de "direk" var; devletin bütün hücrelerinden geçerek böğrüne saplanmış bir direk.

Devletin içinde bir başka "devlet" örgütlenmiş. Cinayetler işlemiş. Adamlar öldürmüş. Tanklar yürütmüş. TBMM'yi bombalamış. Sivil halka ateş açmış. Başkentin üzerinden savaş uçakları uçurmuş. Kendi ülkesini işgale kalkmış, darbeye girişmiş bir direk. O koca direği görmezden gelip, iki romantik satır yüzünden "Ahmet Altan" diye mi bağıralım şimdi yani!

***

Ama ben aynıyla karşılık vermeyeceğim;

Yıllardır vicdansızlıklarına meydan okuduklarıma benzemeyeceğim.

Eğer Türkiye bir hukuk devleti ise kim olursa olsun, AHMET ALTAN BİLE OLSA adil yargılanmak zorunda...

Ki, işlediği, veya iş birlikçisi, ortağı, övücüsü olduğu suçların cezasına hükmedildiğinde onu mağdurlaştıracak hiçbir şaibe olmasın dosyasının üzerinde.

Velhasıl;

Yine, yeniden herkes için adalet.