Geçmiş yıllarda TRT'de Avrupa'dan futbol programının en akılda kalan cümlelerinden birisi de hiç şüphesiz 'ender gelişen Osasuna atakları' cümlesiydi…

Osasuna futbol takımı neredeyse 80 yıldır İspanyol liginde 'kümede kalmayı garantilemeye' oynuyor, çok zayıf bir takım ve hâlen ataklarını nâdiren geliştiriyor. Baskça'da 'sağlık, neşe ve canlılık' anlamına gelen Osasuna, neşeden, sağlıktan ve canlılıktan eser barındırmayan bir futbol mâcerâsı yaşıyor kurulduğundan bu yana. Taraftarları da hemen her maçtan sonra 'agona edatera'(içelim dostum) diyorlar birbirlerine, ama hep kahırdan içiyorlar.

Bâzen 'Osasuna taraftarı' olmak gibi bir kader yükleniyor hayatımıza, 'anlamsız bir çırpınma' demek bu, başarının elbet bir gün bizi bulacağına inanmak vehmi, bizim için de bir şansın bulunduğunu vehmetmek, yalnızca o şansın 'hangi taşın altında olduğunu' bulamamak bahtsızlığına inanıp o şansı aramaya devam etmek.

Bir kümes hayvanının uçmaya çalışması kadar trajikomik bir müteselsil gayret ve mesâi silsilesi... 

"Sen bir kümes hayvanısın, uçamazsın, senin varlık sebebin bu değil" demek beyhûdedir.

Zaman zaman da kümes hayvanlarının uçmasını beklemek kadar, kartalları kümese tıkmak ve kargaları da tahta oturtmak gibi bir hamâkatimiz de müteselsil tevehhümümüzün(vehimlerimizin) bir cüzüdür.

Hiç acımayız, merhamet etmeyiz kartalları kümese tıkarken, utanmayız kargaları tahta oturturken, biliriz aslında 'kartallar yüksek uçar', ama yine de biz ki göklerde uçamamışızdır, biz ki yüksek tepelerin rüzgârından ürkmüşüzdür ya da yolumuz düşmemiştir yükseklere, o vakit etrâfımızdaki kartallar da kümese tıkılmalıdır veya kargalar tahta çıkarılmalıdır.

Bizim de vehimlerimiz var, hakikat sandığımız vehimlerimiz.

Dünyayı değiştirebileceğimize inandığımız yıllarımız... Zamanla ucundan kırptık biraz, ülkeyi değiştirebileceğimize inandırdık kendimizi. Baktık olmuyor, kurumlarımızı değiştirebileceğimize, onları kurgulayacağımıza, onları ideâlize edebileceğimize inandık samimiyetle.

Bizim de vehimlerimiz var, hakikat sandığımız vehimlerimiz.

Hakikati bulduğumuza inanırız zamanla, bizim düşündüğümüzün en doğrusu, en hakikî, en sağlıklı, en hasbî, en güzel, en ideâl olanı olduğundan emîn oluruz ve etrâfımıza da dayatırız bu emîn olduğumuz hakikat adı altında gizlenen vehimlerimizi. İtirazlara kulak tıkarız, hafife alırız, lâf u güzaf muâmelesi yaparız. Boğarız sesini acımadan itiraz edenin, kısarız, tercih etmesine müsaade etmeyiz, saygı duymayız, mâruz bırakırız onu kendi vehimlerimize.

Bizim de vehimlerimiz var, hakikat sandığımız vehimlerimiz.

"Hakikati arayanlara inan, bulduğunu söyleyenlere asla" diyor Andre Gide. Biz hakikati bulduğunu söyleyenlere inanırız, biliriz aslında o "buldum" denilen hakikatin hakikat olmadığını, inanmak isteriz, çünkü vehimlerimizi besler o hakikat kılığındaki maskeler. Hakikati arayanlara değil, bulduğunu söyleyenlere yoldaş oluruz, çünkü hazır bulunmuşu vardır, çileye ne hacettir, hakikat olmasa da ve biz de bunu bilsek de!..

Yalanların, simülasyonların, illüzyonların, vehimlerin dünyası konforlu bir dünyadır, orada yaşamak isteriz. Çünkü fıtrî ilkelerimize bir kez ihânet etmişizdir ve hayat ile olan bağlılığımızın saflığını yitirmişizdir. Kendimize hile yapmışızdır, hayatımızdan ve her şeyimizden vazgeçmektir bu aslında. Ama olsun, fark etmiyor gibi yaparız, algılamıyor gibi yaparız, kendimize saygımızı devam ettiriyor gibi yaparız. Vehimlerimiz müsekkinlerimizdir bizim, sâkinleştirir, uyutur, vicdânımızı susturur, rahat uykulara dalarız…

Bizim de vehimlerimiz var, hakikat sandığımız vehimlerimiz.

İnanıyormuş gibi yaparız. İnandığımıza kendimizi o kadar inandırırız ki inandığımızdan hiç şüphe etmeyiz. İnandıklarımızı, inandırıldıklarımızı gözden geçirmektense, onları sorgulamaktansa konforumuzun bozulmasındansa gözlerimiz çıksın daha iyidir, inandığımızdan emînizdir. Hakikatin bulunduğu yerde başka hiç ama hiçbir şeye yer yoktur aslında. Adamın birisi "durun gittiğiniz yol doğru yol değil" der. Bunu dediği kitle binlerce çoğunluktur. "Acaba doğru mu söylüyor" diye bir ân bile düşünmeyiz, hemen kalabalığa karışırız, kalabalıktan birisi oluruz, kalabalık ederiz, kalabalık oluruz. Sahih, hakikî, sahici bir hakikat derdimiz yoktur çünkü. Varmış gibi yaparız. Caka alır, caka satarız, büyük laflar ederiz, büyük ideâller kuşanırız. Ama en küçüğünden en büyüğüne kadar hakikat cinâyetleri işlemekten geri durmayız, hakikati vehimlerimize, korkularımıza, şüphelerimize, işimize gelenlere, menfaatlerimize, konforumuza kurban ederiz...

Bizim de vehimlerimiz var, hakikat sandığımız vehimlerimiz.