Dershanesiz bir eğitim sistemi, kulağa hoş geliyor. Ancak sistem baştan sona dershane ve özel okulların üzerine kurgulandığı ve devlet okulları kaliteyi yakalayamadığı için altyapıyı sağlamlaştırmadan kapatırsanız, zaten kör topal giden sistemi iyice sakatlarsınız.
‘En güzel’ tartışmalıdır. Bana en güzel görüneni başkası çirkin bulabilir. Güzelde ise anlaşmak mümkündür. Kimse kendi en güzelini dayatmazsa, orta halliçözüm, ‘en güzel’ den daha hayırlı sonuçlar verir. Böylece zaman içinde eksik ve fazlalıklar görülerek asıl ‘en güzel’e de ulaşılabilir. Özel öğretim resmi eğitime fark attığı için Milli Eğitim kaliteyi artırmak zorunda kaldı. Genel liseler elden geçirilerek Anadolu liselerine dönüştürüldü. Eskiden öğrenci yurtlarında kalabilmek için şanslı yahut torpilli olmak gerekirdi. Özel yurtlar çıtayı yükseltinceYurtkur açığı kapatmaya girişti. Şimdi açıkta öğrenci kalmıyor.
Eğitimde köklü reformların Milli Eğitim Şuralarında alınacak kararlarla gerçekleştirilmesi gerektiğini herkes biliyor. Fakat son yıllarda eğitim sistemini yap boz tahtasına döndüren kararlar her seferinde oldu bittiye getirildi. Şuraların siyasi amaçlar doğrultusunda araç olarak kullanıldığı söylenebilir ancak alınan kararların ardında uzman bir heyetin varlığı iktidarın da elini kolaylaştırır. Keşke temsil açısından ideal şuralar toplansa... Hiç değilse 4+4+4, 66 ay ve dershanelerin kapatılması vb konularda kapsamlı araştırmalar yapılsaydı.
Kamuoyu desteğini hiçbir zaman dört dörtlük arkanıza alamazsınız. Lakin 4+4+4’ün 28 Şubat’tan rövanş almak, 66 ay’ın Kürt çocuklarına Türkçe öğretmek ve dershanelerin ‘the cemaat’ ile hesaplaşmak niyetiyle kapatıldığı algısına engel olunabilirdi. Böylece eğitimdeki düzenlemelerin sen-ben siyasetinin bir aracı olmadığı, aksine bütün toplum yararına bir yöntem olduğu kanaati uyandırılabilirdi.
Dershaneler konusuna dönersek; ‘Milli Eğitim’in Doğu ve Güneydoğu’da görev yapmayı gönülden isteyen bir nesil yetiştiremediği açıkça görülüyor. Öte yandan idealist bireyler haricinde Kürtlerin arasında hizmet vermeye hevesli tek etkili kesimin malum camia olduğu da biliniyor. Keşke diğer milliyetçi/ ulusalcı kesimler de mensuplarını oralarda görev almaya yönlendirseler. Bölgede gençlerin terörden uzak durmasını dershaneler ve etüt merkezleri sağlıyor. Bu konu birkaç ay önce açıklanan istihbarat raporlarına da yansıdı. Hem MİT hem de Emniyet kaynakları bu tezi doğruluyor. Ayrıca PKK’nın dershaneleri yakma ve bombalama olayları da bunu gösteriyor. Bölgeyi tanıyor, gelişmeleri izliyorsanız sözü uzatmak gereksiz. Peki hayati gerekçelere rağmen dershaneleri kapatma işgüzarlığının makul bir izahı var mı? Açılım sürecinin terör örgütünün lehine işlediği, dağa katılmaların arttığı, bölgeye idealist kadrolar gönderilemediği vb sorunlar hükümet kanadı tarafından dahi itiraf edilirken bu saplantı neden? Başbakan Tayyip Erdoğan, Nazlı Ilıcak’ın ifadesiyle ’the cemaat’i terbiye edeceğini sanıyorsa bence yanılıyor. Evet, ‘thecemaat’ in batıda insan kaynaklarına ulaşma hızını yavaşlatabilir ama doğuda hem kendisinin hem de Türkiye’nin ayağına kurşun sıktığını görmelidir! Konu sadece rant paylaşımı da değil. Ülkemizde binası özel okula çevrilebilecek nitelikte dershane oranı yüzde 6. Yalnızca büyük dershaneler bu dönüşümden sonra ayakta kalabilecek. Üstelik bütün öğrencilerin sadece yüzde 2’si özel okula gidiyor ve bu okullar mevcut sınıflarını dahi dolduramıyor. Oysa ailelerin çoğu borç harçla, bir şekilde evladını dershaneye kaydediyor. Kısmen de olsa fırsat eşitliğindeki deliğe dershaneler yama vuruyor. Devlet özel okulları teşvik ederken, bunun faturası yine, binalarına kilit vuracak yüzde 94 dershanenin işletmecisine, öğretmenine ve yanısıra çocuğunu dershaneden on kat pahalı özel okula gönderemeyen dar gelirliye kesilecek. Zirve sarhoşluğu, güç zehirlenmesi, iktidar körlüğü, akıl tutulması vs ne diyecekseniz adını siz koyun, herhalde böyle bir şey olsa gerek; insanın hırsını aklının önüne geçiriyor! Oysa kamuoyu vicdanını öne çıkarıp her işi şura ile halletse bu tür sorunlara çözüm bulmak hiç de zor değil.