Hayati önem taşıyan bu konuyu yazmamın nedeni, 15 yaşlarında genç bir kızdan aldığım acı ama çok düşündürücü mektuptur. Genç kız mektubunda fazla sayıda kardeşinin olmasının hem onun hayatını, hem de tüm ailenin yaşamını ne kadar zorlaşturdığını anlatmıış ve dilinin döndüğü kadarıyla anne babalara çocuklarınızı seviyorsanız fazla çocuk yapmayınız diye acı bir şekilde yalvarmaktadır. Çok akıllı ve de bir o kadar da sevimli olan genç kız mektubunda şöyle demektedir. "Kalabalık ailelerde sorunlar da çok oluyor. Her çocuğun istekleri farklı farklı. Aile bu istekleri yerine getiremiyor. Hep seninki önümüzdeki ay şeklinde ertelemekten başka çare bulamıyor. Bu durumda çaresiz kalan anne baba çocuklarıyla güzel güzel saatler geçirmek yerine devamlı onları azarlamakla vakitlerini geçiriyorlar. Ben de iki kardeş olmak isterdim. O zaman sorumluluklarım da, sorunlarım da daha az olurdu. Her çocuğa düşen sevgi, ilgi, yakınlık, dostluk, yardımlaşma hatta imkanlar daha fazla ve doyurucu olurdu diye düşünüyorum. Lütfen insanlara aile planlamasını öğretin. Bu görev siz psikologlara da düşer. Başka çocuklar benim gibi mutsuz olmasınlar. Ben bunu diliyorum. Eğer mektubumu köşenizde yayınlarsanız bu duruma başka aileler düşmezler. Mektup böylece devam edip gidiyor. Yaşı ufak ama aklı büyük sevimli genç bunları hem yazıyor hem de lütfen başkalarının acı çekmemesi için bir şeyler yapın diyor. Bakabileceğiniz kadar çocuk yapın. Ama bilin ki çocuklar bu durumdan çocuk etkileniyor, acı çekiyor, mutsuz oluyor. Hayatın her anının tadını çıkarın. Hayat yaşamak ve mutlu olmak içindir.