Sen hiç gözlerini kaçıramazken görmeyen gözlerinde mağlubuz, hiçbir sese tıkayamazken kulaklarını işitmeyen kulaklarında mağlubuz, çığlığınla yırtmaya çalışırken sessizliği konuşmayan dillerinde mağlubuz...

Onlar akıllarını esirgemeye çalışırken hakîkatten, sen her zerresini verdiğinden beyninin, mağlubuz...
Bilirim, seversin hesap etmeden, sevmeyi bilmeyen gönüllerde mağlubuz...
Lâkin mağlubiyet ıstırap vermiyor ruhumuza eskisi gibi, zaten mağlup başladığımızı ve hep mağlup olacağımızı idrâk ettiğimizden beri...
Sıkma canını dostum!
En azından artık önümüze bakmaya lüzum olmadığını biliyoruz, netîce mâlum; mağlubiyet, mağlubiyet ve yine mağlubiyet...
Sebep aramaya kalkarsan eğer, beyhûde yorulma!
Zîrâ çalışmadığımız yerden değil, bilmediğimiz, bilemeyeceğimiz, öğrenemeyeceğimiz, ruhumuza sindiremeyeceğimiz yerden geliyor sorular bu imtihanda!
Bilirim dostum...
Bilmezsin sen ihâneti ve vefâsızlık nedir bilmezsin!
Bilirsin, sen yalnızca zerre kadar kıymeti hak etmeyene kıymet vermeyi bilirsin kıyâmete beş kala!
Kıyâmet mi?
O da senin bakîyen ve miras terekenden bize kalacak olan...
Fedâkarlığı bilirsin sen dostum! Onlar kafasını gömerlerken toprağa, sen kendini fedâ etmeyi bilirsin. Her defasında sebepsiz çarpılır yüzüne kapılar da, sen kapıyı çekmeden bir şey unuttum mu diye düşünmeyi bilirsin...
Öğrenemezsin!
Onların doğruları senin hedefine nişan almaz hiçbir zaman, hedefte hep sen varsındır, gönlün kaldırmaz, istifrâ eder, öğrenemezsin...
Sen bilmezsin dostum!
Herkes bilir söz vermeyi sen yalnızca tutmayı bilirsin, herkes bakar yıldızlara sen yalnızca tutmayı denersin, herkes sever karanlığı sen yalnızca aydınlığı istersin...
Topraktır dostun!
Sen çıplak ayaklarınla dolaşmak isterken toprakta ve yağmurlar yağdırmayı beklerken, yağmurlarını...
Onu da çok gördüler sana dostum!
Son defa çekmek toprağın kokusunu ciğerlerine...
Bekleme dostum!
Al eline küreği, doldur kendi çukurunu, doldur bizim çukurumuzu, bizi de çarmıha gerecekler! Çünkü biz, kaybettik dostum...
Mağlubuz...