Eğitimciler, Milli Eğitim Bakanlığı’nın başına getirilen zevatın mutlaka eğitimci olmasını arzu ederler. Bu durumu bazı kesimler bir meslek taassubu olarak görüp, buraya getirilecek zatın meslekten olmadan ziyade, iyi bir yönetici olmasının yeterli olacağı görüşünü savunurlar.
Bu durumu savunanların her ne kadar kendilerine göre haklı tarafları olsa da, iyi bir yöneticinin koşullarından biri de sevk ve idare ettiği kurumu mensuplarıyla birlikte iyi tanımasıdır. Eğitimcilerin Milli Eğitim Bakanı’nın eğitimci olmasını istemesinin nedeni de eğitim alanında uzman olması, eğitimcinin yaşamını ve yaşamında karşılaştığı sorunları çok iyi bilmesindendir.
Ne acı ki bugüne kadar yaşananlar göstermiştir ki, alan dışından gelen Bakanların, eğitimcilerin sorunlarına daha çok eğilerek çözüm bulduklarıdır. Meslekten gelenlerin ise çözüm üretme yerine problem yarattıklarıdır.
Cennet mekân bir büyüğümüzün “En kötü demokratik yönetim, en iyi cunta yönetiminden daha iyidir” sözleri halen kulaklarımda çınlamaktadır. Ancak nadiren de olsa cunta yönetiminde de insanlar içinde iyi şeyler yapıldığı da olmuştur. Bunlardan biri de cunta döneminin Milli Eğitim Bakanlarından olan Hasan Sağlam Paşa’nın eğitimcilerin durumunu yakından gözlemleyerek onlara öğretmenevlerini hediye etmesidir.
Bunu ifade etmenin nedeni cunta yönetimlerini savunmam anlamına gelmediğini, ancak eğitimcilere yapılan bir iyiliği de hatırlatmanın insanlık görevimiz olduğunu belirtmek içindir.
Öğretmenevlerine gelince, bu kurumun esas amacının tüm eğitim camiasını ihtiyaç duyduğu anlarda ibate ve iaşe ihtiyaçlarını karşılamasıdır. Bununla da kalmayarak eğitimcilerin birlikte oldukları buralarda bilgi paylaşımlarını da yaparak adeta bir hizmet içi faaliyetinin yürütülmesine de vesile olmasıdır. Birilerinin tabiriyle de eğitimcilerin yorgunluklarını giderme adına yan gelip yattıkları yerlerdir.
İşte eğitim kökenli Bakanın hiçbir konuda eğitimcilerin dertlerine deva olmadığı gibi, başta öğretmenevlerini kapatmak olmak üzere değişik alanlarda çalışanlarına eziyet etmek için göreve geldiği de ispatlanmıştır.
Başbakanın “Öğretmenler az çalışıyor çok para alıyor” diyerek, öğretmenlerin yan gelip yattığını söylemeye çalışması. Öğretmenlerin de genelde istirahat için öğretmenevlerinde yan gelip yatması sonucu, Bakanın buralara el atmasına neden olmuştur. Bakan bu durumu önleme adına önce 7/24 saat çalışma emrini verip, tatilleri kısaltmaya gitti. Baktı ki bunlar yetmiyor. Hemen bir genelgeyle yan gelip yatma yerleri olan öğretmenevlerini kapatarak, liderine şirinliğini göstermiştir. Yani sayın liderim, emriniz doğrultusunda öğretmeni karın tokluğuna, çile çektirerek, mahrumiyetler içerisinde çalıştırıyorum mesajını vermiştir.
Bu nedenledir ki yüzün üzerinde öğretmenevini sessiz sedasız kapatmıştır. Gerekçe olarak ise öğretmenevlerinin doluluk oranlarından dolayı zarar ettiği gösterilmiştir. Eğitimde kâr ve zarar hesabının bu şekilde yapılması tamda bir müflis tüccar hesabını hatırlatmaktadır.
Hangi öğretmenevlerinin kapatıldığı bilinmiyor. Bilinen ise tatil beldelerindeki ve büyük şehirlerdeki öğretmenevlerinin kapatılamayacağıdır. Nedeni de buralarda eğitimcilerin kalamamasıdır. Çünkü anılan yerlerde bürokratlardan, bürokratların eş ve dostlarının yanında zenginlerden dolayı eğitim çalışanının yer bulamamasıdır.
Eğer terör bölgesindeki öğretmenevleri kapatıldıysa, bu da ey teröristler bakın size analarının kınalı kuzularını kurbanlık getirdim demek anlamına gelir ki, bunu da kamuoyu baskısı nedeniyle yapamayacaklardır. Geriye ise sakin Anadolu kasabalarındaki öğretmenevlerinin kapatılması kalıyor. Bu durum da göreve yeni başlamış genç delikanlı ve kızlarımızın sokağa terk edilmesi demektir.
Peki, öğretmenevleri var da TBMM tesisleri, hâkim evi, hekim evi, polis evi, ordu evi ve diğer kurumların sosyal tesisleri yok mu? Onlar hep kâr mı ediyor?
Görülen o ki mesele, kâr ve zarar meselesi değil, kurumların mensuplarının gücüdür. Bir de öğretmene duyulan kindir.
Türk İslam âleminin bayramını kutluyor. Allahtan milletimize dirlik ve güç vermesini niyaz ediyorum.