Leo Kanner 1943’te erken çocukluk otizmini tanımladı. Hans Asperger 1944de Asperger Sendromunu tanımladı. Kendisi de bu sendromu taşıyordu. Otizmin belirtilerinden biri empati eksikliğidir. Otistikler değişim istemezler.  Otistiklerde dil gelişimi farklıdır. Detayları görür, ama bağlamları göremezler. Otomatik hareket ederler ve pek çok şeyi otomatik olarak yaparlar. Otizm tablosuyla erken dönem Asperger sendromunu ayıramayabiliriz. Tedavi olmayan şizofrenik durumlar otizme oranla daha iyi durumda olabilirler. Şizofrenide otizme benzer bir durum söz konusudur. Her iki durumda da çevre desteği ve çevrenin olumlu yaklaşımı çok önemlidir. Her iki durumda da ömür boyu destek gereklidir. Dış dünya onların farklı olduğunu bilmelidir. Otizmde ise kız-erkek oranı %70 erkeğe %10 kız biçimindedir. Otistikler her şeyi hatırlarlar özellikle ayrıntıyı hatırlarlar. Düzeni ve tertibi severler. Yaptıkları işe kendilerini çok kaptırırlar. Özellikle tedavi yaklaşımında olumlu resimler geliştirmek için pozitif gruplar oluşturmak yararlı olmaktadır.
Bu çocuklar konuları tekrar edemezler, karar veremezler ve değerlendirme yapamazlar. Teori der ki otistik bir çocukta tedavi sonucu kaybolan semptomlardır . Otizm kalıcı bir bozukluktur. Otizm tedavisinde gerçekçi hedefler tespit edilmelidir. Otistik çocuk öğrenir, olumsuz bulgular kaybolur, otizm devam eder. Bu yaklaşımdan bakacak olursak, çocuğun diğer çocuklarla entegre olması önemlidir. Toplum içinde yaşaması çok önemlidir.
Tedavi ile topluma uyumsuzluk yapan davranışlar değiştirilmelidir. Otistik çocukların kaygıları vardır. Topu düşürürsem alabilirim bilinci ve kendine güveni kazandırılmalıdır. Sterotip davranışları ortadan kaldırılmalıdır. Yaşam kalitesi artırılmalıdır. Temas kurmak isterler. Bunu nasıl yapacaklarını bilemezler. Nasıl yapacaklarını göstermek, öğretmek gerekir. Bu uygulamalar tekrarlanmalıdır. Yaşıtları ile birlikte eğitim alması daha uygundur. Yaşıtlarını görerek onları örnek alır. Bu çocuklar  sohbet etmezler. Sosyal iletişim becerilerini öğretmek gerekir. Temas konusunda teması artırmak gerekir. Bağımsız olarak kendi işlerini yapmasını öğretmek gereklidir. Okulun ve ailenin desteği ile bu terapilere devam etmelidir. Aile tümüyle iyileşmeyi değil semptomları ortadan kaldırmaya yönelik olarak çalışması gerektiğini bilmeldir. Güncel yaşantıda sağlam yapı lazımdır.
Devam edecek