Engin Ardıç’ın Seyir Defteri... 27 Kasım 2008, 23. gün:
Sözünü tutmamaya ve anırmamaya devam ediyor..
Bir taksi şoförünün yüzüne söylemediklerini, sütunundan söylemiş. Hayat dersi veriyor: “Ben de işçi emeklisiyim ama insan gibi yaşamk için hayat boyu çalışmak zorundayım. Ne kimsenin eline bakıyorum, ne kimse benim elime bakıyor...”
Yanlışsın Engin, hepimiz eline bakıyoruz... Belki birgün elin cebine gider de, yetimin hakkı olan 500 bin YTL’yi geri verirsin diye bekliyoruz...“Halime şükrettim” diye, kanaatkârlaşmışsın! Senin ’şükür’ün okuyucunun gözünde ’yalancı’ durumuna düştüğün, hakkın olmayan bir parayla sefanı sürdüğün bugüne mi?
Kuyruğu dik tuttuğuna emin misin?
Taksim Meydanı’na gidip anırmadığın... Millet’ten ’rızaları olmadan’ aldığını geri iade etmediğin müddetçe o kuyruğun dikilmesi çok zor değil mi?
