1- Keşke İngiltere’den ülkeme hiç dönmeyip orada göz doktoru olarak çalışmayı sürdürseydim.
2- Keşke babamdan sonra onun koltuğuna otururken, “Zulüm ile abad olanın akıbeti berbat olur” sözünü kulağıma küpe yapsaydım.
3- Keşke bu çağda babadan oğla geçen bir yönetim sisteminin olamayacağını anlasaydım.
4- Keşke kararlarımı verirken biraz özenli davranıp başta petrol olmak üzere ülke kaynaklarının halkın refahı için kullanılmasını sağlasaydım.
5- Keşke bir lider için en büyük zenginliğin kasalar dolusu altın, mücevher ve para değil tarih kitaplarında ondan bahsedilirken,“Halkının mutluluğu için çırpındı. Hiçbir fedakârlıktan kaçınmadı. Emperyalist devletlere karşı onurluca direndi” diye yazılması olduğunu düşünüp buna göre davransaydım.
6- Keşke Saddam’ın ve Kaddafi’nin trajik sonlarını iyi değerlendirip onların yaptığı hataları tekrarlamasaydım.
7- Keşke ülkeyi bir avuç azınlıkla yönetmek yerine herkesi kucaklayan bir anlayış içinde olsaydım.
8- Keşke Baas diktatörlüğünün sürmesi için çırpınmayıp ülkede tüm siyasi görüşlerin rahatlıkla söylenip örgütlenebildiği demokratik bir ortam yaratsaydım.
9- Keşke milyonlarca Suriyelinin sığınmacı olarak başka ülkelere gitmesine neden olmasaydım ve sonunda kendimi de sığınmacı durumuna düşürmeseydim.
10- Keşke Rusya ve İran’a güvenmeseydim, bir liderin tek güveneceği gücün kendi halkı olduğunu kavrayabilseydim.
//////////////////////
Galata Kulesi’nden atlamak
+++++++++++
19 yaşında bir genç Galata Kulesi’nden atlayıp yaşamına son verdi geçen hafta.
Bu olay bana 1973 yılında ünlü şair Ümit Yaşar’ın oğlu Vedat’ın aynı kuleden atlayarak ölmesini hatırlattı.
Ümit Yaşar olayın ardından öylesine büyük bir üzüntüye kapıldı ki yıllarca kendine gelemedi.
58 yaşındayken kalp krizinden ölmesinde muhtemelen oğlunu kaybetmenin de etkisi vardı.
“Oğluma Ağıt” şiirinde şöyle diyor:
Çiçek açar, kuşlar öter
Yüreğimde diken biter
Kokusu burnumda tüter
Bu can ağlar Vedat diye
Senin yerin mezar değil
Bu dert kalbe sığar değil
Oğul! Yalnız dostlar değil
Düşman ağlar Vedat diye.
Tek elmamın yarısıydın
O canına nasıl kıydın
Genceciktin akıllıydın
Duyan ağlar Vedat diye.
Uçup gittin bir kuş gibi
Beyninden vurulmuş gibi
Bir felaket olmuş gibi
Cihan ağlar Vedat diye.
Canım ciğerimden taşar
Ayağım ardından koşar
Sensiz Ümit nasıl yaşar
Her an ağlar Vedat diye.
Kader bana attı pençe
Dünyam oldu paramparça
Düşündükçe var oldukça
Baban ağlar Vedat diye.
...
Tabii Galata Kulesi deyince sadece intiharlar değil ulusça onur duyacağımız bir olay da geliyor aklıma.
“Evliya Çelebi Seyahatnamesi”nde yazdığına göre, 1632 yılında Türk bilim insanı Hezarfen Ahmet Çelebi, vücuduna kuşların kanatlarına benzer bir araç taktıktan sonra lodoslu bir havada Galata Kulesi’nden atlamış, Boğaz’da 3358 metre süzülerek Üsküdar’daki Doğancılar Meydanı’na sağ salim inmişti.
