Geçtiğimiz pazar, Baskın Oran’ın Radikal 2’de bir yazısı yayımlandısuper[*]nosupersub; çarşamba günü de akşam saatinde fakültedeki odamda yüksek lisans dersi yaparken bir radyodan bağlanarak mülâkat yapmak istediklerini belirttiler; telefon kulağımdayken benden önceki şahsın konuşması devam ediyordu, sonradan öğrendim ki, konuşan “Hazret” imiş; sözlerini anlayamadım, ama yazdığından farklı bir şey söylemiş olmasının muhâl bile olamayacağı bedihî olsa gerektir. Yazı tam bir felâket; felâketten de öte, bir utanç vesîkası, bir rezâlet. Affedersiniz; yanlış oldu: Tam bir şaheser!
Neyi kastettiğim tavazzuh etmiş olmalı: Mevzû, Ermenilerden Özür Dileme Kampanyası. Türklere bir tek defa dahi olsa “Türk kardeşlerim” diye hitap etmeyen bu çetenin Ermenilere “Ermeni kardeşlerim” diye seslenen kampanyasının sloganı aynıyla şöyle:
1915’te Osmanlı Ermenilerinin mâruz kaldığı “Büyük Felâket” e duyarsız kalınmasını, bunun inkâr edilmesini vicdanım kabul etmiyor. Bu adaletsizliği reddediyor, kendi payıma Ermeni kardeşlerimin duygu ve acılarını paylaşıyor, onlardan özür diliyorum.
Baskın efendinin yazısına gelince: Türkleri baştan aşağı sıvamış. Doğru da etmiş aslında; noksanı var, fazlası yok. Biz Türkler meğer ne imişiz; okuyunca anlıyorsunuz ki, dişlerinden kan damlayan vampirler, kurtadamlar - ve hattâ Hannibal Lecter bile - bizim yanımızda kuzu kadar masûm kalır doğrusu, adları bile geçmez. “Anamı kesen ben, babamı kesen ben” diyen bir İstanbul külhânî mottosundaki gibi: “Ermeni’yi kesen biz...” dedikten sonra arkasına neler eklenmez ki; hiç kimse Türk kadar istekle ve isterik olarak adam öldüremez zinhar. “Tarihimizle hesaplaşmak, gerçeğimizle yüzleşmek” şeklinde sakız gibi çiğnedikleri cıs-cıvık “entel” aforizması da budur herhâlde.
Anlaşılan Baskın efendi, “Orhan efendiye var da bana niye yok” diyerek bir Nobelcik kapmak için kolları sıvamış, ağzına geleni esirgememiş Türklere karşı, helâl hoş olsun, iyi de etmiş; bana kalırsa bu dirâyetli âlim bu muhteşem küfürnâmesinden sonra hâlâ Nobel ile taltîf edilmeyecek olursa “Batsın bu dünya” derim kendi adıma, çünkü gerçekten de hak etmiş.
Vallahi dostlar, inanmazsınız, hazret öyle güzel küfrediyor ki Türklere, olsa o kadar olur: İnsanın, kendisini tutamayıp, “Hay bu Türklerin...” diye başlayan bir destan dizerek dinden îmandan çıkası geliyor.
Onun için de ahdettim, bu yazıyı yazar-yazmaz hemen herkesten önce seğirtip, bir af dileme mektubu yazacağım ki, sormayın gitsin. Af dilekçem şimdiden hazır - size de harâretle tavsiye ederim:
“Ey Ermeni kardeşlerim! Bilumum Türkler adına yalvarıyorum ve - ” özür “ ne demek - af diliyorum: Her ne ki elimizden, dilimizden, baltamızdan, ötemizden, berimizden, bilerek ya da bilmeyerek sâdır olmuş ise, göklerdeki Baba Tanrı’nın sağ yanında oturan Oğul Îsâ şâhidim olsun ki, bir daha yapmamaya azm ü cezm ü kasteyledik. Ayaklarınızın türâbı olayım. Affetmek büyüklüğün şânındandır; sizler büyüksünüz, sizler babasınız. N’olur, o mübârek ağızlarınızdan bir kerecik, kerhen de olsa, ” hadi git alçak Türk, daha fazla yılışma, seni ve senin bu süflî şahsında soydaşlarını bu seferlik affediyorum “ sadâsı çıksın, vallahi ondan sonra oracıkta rûhumu teslîm edeyim, gam yersem nâmerdim.”
Dostlar: Belki inanmazsınız ama bu af dilemenin düşüncesi bile içimi bir hoş etti; göğsümden ağır bir yük kalktı da kendimi şu ânda tüy gibi hafif hissediyorum; ya bir de affa mazhar olduğumda nasıl olurum bilmem. Herhâlde kanatlanır uçarım.
İşte ilmin kudreti böyle bir şey, Ey katil Türkler! Siz ne anlarsınız...
Bu arada, vaktimiz olursa, aklanmış vicdanlarımızla, bu “aydın ihâneti” ne demektir, onun üzerinde de biraz tefekkür edelim; ne dersiniz?
Ben öyle yapacağım, şahsen. 
[*] Baskın Oran., “Verdiğimiz Huzursuzluk İçin Özür Dileriz”., Radikal İki., 14 Aralık 2008, Pazar, s.3.,