Bir delinin kuyuya attığı taş misali, sahaya dalmasının ardından  yaklaşık 4 aydır boş kalan Hüseyin Avni Aker'in tribünlerini dolduran yaklaşık 25 bin kişi Türk Bayrağı'nı sallayarak, "Şehitler Ölmez, Vatan Bölünmez" diye haykırdı durdu.
Hem takımına hasret kalmış, hem de maçın geliri şehit ailelerine bırakıldığı için tribünler tıklım tıklım dolmuştu.
Ersun Yanal,  Ziya Doğan  ile savunma zihniyetine şartlandırdığı takımını hücuma yönelik oynatabilmek için ister istemez, defanstan başlayarak bir takım arayışlar içine girdi. Bu kez defansın sol kanadına Çağdaş'ı monte ederken, Ayman'ı tekrar Hüseyin'e yardımcı olarak görevlendirdi. Bu ikilinin oyuna katkısı orta alanda tek kişi gibi olunca, Trabzonspor orta alanda oyun kurmakta güçlük çekti.
 Galatasaray'ın  baskıyla oyunu Trabzonspor kalesine yakın kurmak düşüncesi, bordo-mavili oyuncuların ürkekliği ile ilk yarıda uygulama alanı buldu denebilir. Öyle ki, Trabzonspor ilk 20 dakika içinde rakibin ceza sahasının yakınlarına bile girmekte zorlandı. Bu zorlanmadan futbolcularını çıkarmak isteyen Ersun Yanal'ın sürekli eliyle ileriye işaretleri yapıp bağırması bile pek işe yaramadı.
Galatasaray'da forvette Ümit Karan ve Hakan Şükür gibi nokta santraforların yerinde oynayan Serkan Çalık'ın bitmek tükenmez enerjisi ile etkili alanlara yaptığı koşular Trabzonspor kalesinde büyük tehlikeler yarattı.
Trabzonspor aynı işi sadece Yattara ile yapmaya kalktı. Ancak, Umut her zamanki dağınık ve beceriksizliğini sürdürünce bu oyuncunun nadir de olsa yaptığı asistler boşa gitti, durdu. Umut'un umutsuzluğunda kendine bel bağlanan Gökdeniz'de, daha çok sol çizgiye yakın yerlerde topla buluşması, Galatasaray kalesinde tehlike yaratmasını engelledi.
Oyunun kontrolü genelde Galatasaray'ın elinde oldu. Özellikle son dakikalarda bordo-mavili kaleyi sağdan ve soldan adeta ablukaya kalan sarı kırmızılılar, golü bulabilmek bana göre gecikmeli olarak  son  5 dakikada  Ümit Karan'ı oyuna aldılar. Ama golü maçın yıldızı denebilecek Serkan ile yaklaşık 30 metreden yaptığı vuruşla buldular.