Finlandiyalı bir çocuk, henüz okul çağında fırsat eşitliği ile tanışır. Yaşıtlarıyla aynı eğitimi alır. Çocuk yaşta yarış atı gibi sınavlara sokulmaz, çocukluğunu yaşaması gereken çağda ev ödevlerine boğulup eve kapanmaz. İnternetin temel hak olduğu ülkesinde bilgiye kolay erişim imkanına sahiptir. Finlandiyalı öğretmen de toplumda en saygı duyulan mesleklerden birini icra etmenin ve emeklerinin karşılığını maddi olarak da almanın mutluluğunu yaşar. Akademik hayatta bilimsel çalışmalar hürdür, devlet tarafından desteklenir.

Kimilerinin dediği gibi, "doktor ve işçi aynı maaşı" almıyordur, öğrenim düzeyi ile maaş arasında dengeli bir dağılımı sağlayacak doğru bir orantı vardır elbet ancak 2 bin 170 Euro olan asgari ücretle geçinen Finlandiyalı, aslen pahalı bir Avrupa ülkesi olan ülkesinde et yiyebilme imkanına sahiptir.

Peki ya Türkiye''de durum nasıl?

Türkiye''nin değişken ve tutarsız eğitim sistemini, düşük öğretmen maaşlarını, pandemi döneminde internete erişemediği için eğitim alamayan çocuklarını, hak arama hürriyetlerini kullanamayan, bilimsel çalışmaları engellenen, bilimsel açıklamaları nedeniyle cezalandırılan akademisyenlerini unuttuk, şimdi doktor ile işçi aynı maaşı alacakmış da Finlandiya gibi olacakmışız!

İşçi mi zenginleşti, doktor mu yoksullaştı? Önce bu soruyu doğru cevaplayalım da…

Türkiye''de yoksul sayısı her geçen gün artıyor, yalnızca çok küçük bir kesim, servetine servet katıyor.

Et, çokça insanın alışveriş listesinden çoktan çıktı, "zorunlu vejetaryenlik" başladı.

Yaz geldi, sebze meyve azıcık ucuzlar gibi oldu ama çocukların en sevdiği yaz meyvelerinin fiyatları hâlâ el yakıyor. Alabilen dahi mutlu değil. Fiyatlar öyle yüksek ki, "ben alıyorum ama alamayan ne yapıyor" düşüncesi, vicdanı sızlatıyor.

Çiğ süte yapılan zam, süt ürünlerinin fiyatlarına yansımaya başlamış. Yoksulun elinde kalan son protein kaynağı da elinden gidiyor.

Beyaz peynirin kilosu 80 TL, sütün litresi 18 TL…

Zorunluluktan vejetaryen olan halk, şimdi de zorunlu vegan olacak gibi görünüyor.