Türk halkı yıllarca savaşıp bitkin düşmüştü…
Yeri geldi o halk, bir somun ekmeğe muhtaç düştü. Zira; savaşan Mehmetçiklere gönderilecek yiyecek stoğu neredeyse tükenme noktasına gelmişti. Cephelerde en önemli gıda maddesi olan ekmeği bile bulmak çok güçtü…
Atatürk, savaştan yorgun çıkan halkının bir an önce kalkınmasını isteyen bir liderdi.
Halkının insanca yaşamasını, kimseye muhtaç olmamasını istiyordu. Ona göre yoksulluk kader olmamalıydı…

Bir akşam sofrasında İstanbul valisi Muhittin Üstündağ ve Başbakan İsmet İnönü vardı. Muhittin Bey sohbetin arasında İsmet İnönü’ye, “Paşam, haberiniz olsun. Ekmek fiyatını arttırdık. 5 kuruştan 7 kuruşa çıkardık” dedi.

İsmet İnönü, 2 kuruşluk zam için tepkisiz kaldı. Sofradakiler de sessiz kalınca Atatürk’ün birden kaşları çatıldı ve sesini yükseltti:

- Siz ne yaptınız Vali Bey. Bu fakir milletin zaten yemek için sadece ekmeği var. Ona da mı göz diktiniz? Onu da mı elinden almaya kalktınız? Bula bula fakirin ekmeğini mi buldunuz arttıracak?

Muhittin Beyin yüzü kıpkırmızı oldu. İsmet İnönü de ona keza…

Vali Bey, “Şey efendim...” diye söze girmeye çalışırken Atatürk bir kez daha ses tonunu yükseltti:

- Bizim millet başka milletlere benzemez Vali Bey! Bizim millet ekmekle beslenir. Ekmeği kara somuna katık eder. Fakir köylünün yiyeceği bir baş soğanla, bir somun ekmektir. Ekmekten ne istediniz? Ekmek fiyatını arttıracağınıza elinizden geliyorsa yüz paraya indirin!

Kaynak: Cemal Granda, Atatürk’ün Uşağı İdim