Aileler her çocuğa olabildiğince onların ihtiyacı olduğu kadar vakit ayırabilmeli. Çocuk sayısı arttıkça bu vakit azalmakta, hatta bir noktadan itibaren artık çocukların birbirlerine bakmaları söz konusu olmaktadır. Bu durum çocuklar açısından uygun ve sağlıklı değildir. Böyle durumlarda daha fazla sorun ve problem yaşanacak, aile böyle problemleri çözmekle uğraşacağı için yapmaları gereken pek çok doğru eylemi gözden kaçırabilecek veya geciktirebilecektir. Çocuk sayısı konusunda ailenin zengin olması rahatlıkla fazla sayıda çocuk yapabilmeliler sonucunu getirmez. Ekonomik imkanların olması çocuklar için iyi bir durumdur. Fakat her çocuk anne babasıyla yeteri kadar zaman doyumlu geçirmeyi ister. Anne babalar bu konuda hassas davranarak kendi psikolojik durumlarını da göz önünde bulundurarak çocuklarına olması gereken vakti, ilgiyi, sevgiyi yakınlığı, ayırıp ayıramayacaklarını önceden göz önünde bulundurmalı ve bu noktada insanın doğasına uygun davranmalıdırlar. Ben çocuk seviyorum diyerek hareket etmek doğru değildir.
Anne baba olmak sonsuza kadar sürecek bir süreçtir. Çocuğunuz ömür boyu çocuk kalmayacak, kısa bir süre sonra büyüyecektir. Büyüdüğünde sorunları daha farklı olacaktır. Özellikle ergenlik yaşına geldiğinde sorunlar bazen hem sayı olarak hem önem olarak çok çok fazlalaşabilir. Bütün bunları doğru hesaplamak ona göre hareket etmek uygun olacaktır. Özellikle çok çocuklu ailelerde boşanma gerçekleştiğinde çocukların durumları annede mi babada mı kalacakları çok büyük zorlukları beraberinde getirir. Genellikle hakimler kardeşlerin birbirinden ayrılmamasını düşünerek çocukların ebeveynlerden birine bırakmayı tercih ederler. Böyle bir durumda çocukların bırakıldığı ebeveyne karşı büyük bir haksızlığı beraberinde getirecektir. Diğer ebeveyn keyifle gezip dolaşırken çocukların bırakıldığı ebeveyn belki de kendine yeni bir hayat kurmak konusunda oldukça şanssız olacaktır. Bu durumda çocukları da mutsuz edecektir.