İstanbul'un fethi şüphesiz, biz Türklerin yaptığı en güzel şeydir. Önce İslam tarihi açısından. Fetih, İslam'ı Hristiyan dünya açısından "kaçınılmaz" bir gerçeklik olarak bağırlarına kadar sokmuştur. Sonra Türk tarihi açısından. Bu topraklarda "kalıcı" olduğumuz Hristiyan dünyası tarafından da kabul edilmek zorunda kalınmıştır. 
Tabii ki bu "mecburi" kabul hiçbir zaman unutulmadı. Avrupalının 1453'ün 29 Mayısından bu yana biz Türklere karşı yürüttüğü politikanın arka planında o 29 Mayıs'ın kuyruk acısı var. Vakıa, kıyamete kadar bu acının dineceği de yoktur. 
Amma velakin Fatih ne kadar güzel bir iş yapmıştır. Bunu anlamak için, gözünüzü kapatmayınız, Türk İstanbul'un ilk ikâmetgâhı olan Üsküdar'da bulunuz bir "bank", oturup İstanbul'un silüetine bakınız; Boğaz'ın kokusunu hissediniz... 
Veya Piyer Loti'de kahve yudumlarken karşıdaki güzellikleri seyrediniz. İşte o an her şeye rağmen, tüm cehalet, Vandallık ve "sonradan" görmüşlüğümüze rağmen bir türlü mahvolmayan bu güzel şehri bize hediye eden ecdâda bir Fatiha okuyunuz... 
Fethin "idraki" doğaldır ki onun her yönüyle idraki ile mümkün. Ve fakirin kanaati odur ki, Fethe ne kadar müdrik insanlar olduğumuz öncelikle "emanete" layıkı vechile sahip çıkıp çıkmadığımıza verilecek cevaba bağlıdır.  
Emanet bir şehirse ve onun kimliğiyse eğer. Ve bu kimlik, inanç ve milliyet ile yoğruluyorsa. Buna verilecek bir cevabımızın olup olmadığı şüphelidir. Emanet bir şehirse ve o şehir, sembolü olduğu söylenen bir medeniyeti temsil edebiliyorsa hâlâ ve bu İstanbul'sa ve Fatih'in üflediği ruhu içinde taşıyorsa hâlâ ve gördüğümüz şey o ruhu bize hatırlatıyorsa işte o zaman "emanet" hâlâ ehil ellerde demektir... 
Peki bu sorunun cevabı nedir?... 
İşte bu duygularla geçtiğimiz haftayı "vâh İstanbul" diyerek geçirdim. Eskiden Boğaz'ın sırtlarından, Haliç'i ve Boğaz'ı seyrederek kendimden geçerken şimdi Boğaz'ın yedi tepesine hançer gibi saplanan gökdelenlerin çirkinliği ile ruhumu kararttım. Hükümetin "Menderes, Özal ve Biz" retoriğinin doğru olduğuna hükmettim. İstanbul'un kimliğine en büyük darbeyi Menderes hükümetleri vurmuştu, geniş caddelerle "İstanbul'u Paris yapmak" histerisine tutulan DP'li Belediye başkanlarınca. Şimdikiler ise İstanbul'u Washington yapma histerisi ile olacak şehrin her tarafına hançer gibi gökdelenleri sapladılar.
Eski bir yazımda "İstanbul'un problemi gecekondular" demiştim. Anadolu köylüsünün ihtiyaçtan diktiği gecekonduların günahını almışım. İstanbul'u her köşeden iğfal eden gökdelenlerin yanında gecekondu mahallenin delikanlısı gibi kalıyor.
Yine o yazıda mezarlığın içine "gecekondu imam lojmanı" konduran zihniyetten bahsetmiştim. O gecekondu yerinde duruyor mu bilemiyorum lâkin o gecekondu İstanbul'un kimliğini temsil eden cami, yalı ve köşklerin tepesinde heyula gibi dikilen gökdelenlerin yanında ne kadar masum kalıyor, onu anladım.
300 yıllık yalının hemen tepesine 50 katlı gökdelen dikmek, asırlık sarayları ve köşkleri otel olarak değerlendirmek, ahşap konakların hemen dibine "misafirhane" adı altında eğlence mekânı kondurmak ve daha nesi, nesi...
Piyer Loti'de kahve yudumlarken karşı tepede etrafı istilacı Latinlerin İstanbul'u kuşatması gibi apartman ve gökdelenlerle çevrilmiş kabristanı görünce, mihmandarım arkadaşıma "iyi ki mezarlıklar var!" dedim. 
Evet, iyi ki varlar ve iyi ki Haliç'e ve Boğaz'a nazır konuşlandırılmışlar. Kim bilir ecdât durumu görmüşlerdi de "bizim torunlar betonperest olacaklar, kabristanı şuraya koyalım da ilişemesin haytalar!" demişlerdi.
İyi ki demişler, yoksa İstanbullular yeşil görmek için Karadeniz sahillerine tur düzenlemek zorunda kalacaklardı. 
İstanbulluların "Ankara'ya gitmenin en güzel tarafı İstanbul'a dönmektir" darbımeselini bilirsiniz. İstanbul'dan çıkmak için üç saat mücadele ettikten sonra bu sözün sahiplerine güldüm ve şunları söyledim kendi kendime "Ankara'da yaşamanın en güzel tarafı İstanbul'a yapılan zûlme ve tecavüze şahitlik etmemektir."