Türkiye’nin ayağına habis bir ur gibi yapışıp kalan bazı meseleler için ‘devlet ile kavgalı’ olan grupların ‘hap’ gibi bir takım analizleri vardır.

En belirgin tahlillerden biri, “Çözümsüzlüğün çözüm olarak görüldüğü” ucubesidir.

Denilen o ki, aslında devlet birtakım meseleleri ‘çözmek’ yerine, ‘çözümden uzak’ durarak ‘bir taşla birkaç kuş vurma’ sevdasındadır.

Yıllardır süregelen bu “taraflı bakış” açısı önce Kıbrıs meselesinde çöktü. Son örneğini de memleketi kasıp kavuran ‘terör’ hadisesinde yaşıyoruz.

Akıl almaz iddialar ortaya atıldı bu konuda.

‘Askerin’ ve ‘polisin’ sırf biraz daha fazla para almak için terörü bitirmediği, aslında terör örgütünün ‘derin devlet’ tarafından yönetildiği, ‘terörün azması’ için Doğu ve Güneydoğu’da halka zulüm yapıldığı, ‘köylerin’ bilinçli bir şekilde boşaltıldığı vs. vs.

Sene 2015 ve ipe sapa gelmez iddialardan nemalanmayı, kendini ‘farklı bir yerde’ konumlandırmayı ustaca yürüten AKP, 13 yıldır iktidarda.

Üstelik bu ‘iktidar’ olma hali, geçmiş yıllardaki hükümetlere de pek benzemiyor.

Karşımızda ne ‘yamalı bohça’ misali bir koalisyon var, ne de -onların tabiriyle- orduya, yargıya, ‘söz geçiremeyen’ aciz bir hükümet.

Kendi tabirleri ile ‘devlet’ oldular artık.

* * * 

Haliyle millet, kendini “devlet olma” vehmine kaptırmış olanlardan geçmiştekinden farklı şeyler bekledi:

- “Güç, irade, yaptırım ne isterseniz sahipsiniz, buyurun çözün sorunları.”

“Açılım” adı verilen kepazelik kapsamında ilk önce ‘dini duyguları’ fon olarak kullanan bir takım girişimler denendi.

‘Kürtçe Ezan’, ‘Kürtçe Hutbe’, ‘Kürtçe Mevlit’, ‘Kürtçe Kur’an’ ihanetleri tutmadı.

Üstelik ‘daha vahim’ sonuçlara kapı araladı; ‘camiler’ ayrıldı, ‘sakalları’ göbeğinde birtakım zırtapozlar, terör gösterilerinde boy göstermeye başladı.

Geçmişin asilerini ‘bölücü’ değil de ‘din alimi’ diye lanse etmeye kalkışanlar, ‘alternatif cuma’ eylemleri karşısında, ‘oyunun ters teptiğini’ gördü.

Daha da kötüsü, tam da bazı şakileri “nur yüzlü hocalar” diye yutturacaklardı ki, bir de ne görsünler, ‘o tarife uyan’ çok sayıda kişi eylemlerde en ön safta.

Üstelik altını biraz kazıyınca, ‘dini kisve’ altında ‘Türk’e vuranların neredeyse tamamının iplerinin ‘küresel efendilerin’ elinde olduğu bir kez daha ortaya çıktı.

Azıcık çekiştirince suratlardaki ‘İngiliz kumaşından’ maskeler sökülmeye, ‘Alman kunduraları’ ayakları sıkmaya, ‘Amerikan malı’ silahların namluları samanlığa sığmamaya başladı.

En nihayetinde terör belasının ‘dış desteğini’ kabullenmek zorunda kaldı kendine ‘devlet süsü’ veren güruh.

* * * 

Ayaklarına kadar gittikleri ve ‘ikili görüşmeler’ ile ‘gizli celseler’ ile kafa kola almaya çalıştıkları peşmerge sürüsü, ‘tarafını’ çoktan belirlemişti.

Hazretlerin dil dökmeleri, ‘yalan yere’ aba altından sopa göstermeleri de nafileydi.

Peşmerge, bir yandan “Bir Kürt kedisini bile teslim etmeyiz” diye diretiyor, diğer taraftan “siyasi çözüm” çağrısında bulunuyordu.

‘Dönemin’ hükümetinin başı, MİT Müsteşarını apar topar Oslo’ya göndererek, bölücü örgüt ile perde arkasında ‘çok gizli’ bir müzakere başlattı.

Önce “İspat edemeyen şerefsizdir” diye küplere bindi, iş açığa çıkınca bu kez “Devlet herkesle görüşür” diye çark etmek zorunda kaldı.

Terör durmak yerine daha da azdı.

Teslim bayrağını çeken iktidar sahipleri, en nihayetinde terör uzantılarını İmralı’ya elçi göndererek, ‘alenen’ ve ‘doğrudan’ müzakere masasına oturdular.

Habur’da kurdukları ‘seyyar’ mahkemeler, Diyarbakır’da çektikleri ‘kardeşlik’ halayları hiçbir işe yaramayınca bu kez eli kanlı katillere, açık açık “Silahı bırakıp Meclis’e gelin” çağrısı yapmaya başladılar.

Zannettiler ki, teröristler Meclis’e poşuyu serdikten sonra ‘her şey’ bitecek, artık kan akmayacak, vatan evlatları toprağa düşmeyecek.

Zannettiler ki, Meclis’te yoklar.

* * * 

Terörü önlemenin yolu, “Kerkük ‘e karışırsanız, biz de Diyarbakır’a karışırız” diye racon kesen çapulcu ağaları ile ‘ittifak’ kurmak değildir.

Hele hele, nihai hedefleri ‘ülkeyi bölüp parçalamak’ olan terörist alçaklar ile ‘pazarlık masasına’ oturmak hiç değildir.

‘Gaz almak’ için havadan dağa taşa bomba sallamak yerine, adam gibi bir şafak vakti ansızın kara operasyonu başlatıp Kandil’deki yuvalarını ‘nankör kedilerin’ tepesine yıkabiliyor musunuz?

Gerisi boş laf ve zaman kaybıdır.