Gaziantepli bir ailenin altı çocuğundan beşincisi olan Özlem Söğüt'e, doğum esnasında beynin oksijensiz kalması sonucu serebral palsi teşhisi konuldu. Hayatını tekerlekli sandalye ile sürdüren ve el/kollarını kısıtlı kullanabilen Söğüt, ailesinin büyük desteğiyle eğitim hayatına devam etti. Liseyi açıköğretimden başarıyla tamamlayan Söğüt, çocukluğundan beri sayısız kitap okuyarak kendini geliştirdi.
Şu anda Anadolu Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü ile Atatürk Üniversitesi Çağrı Merkezi Hizmetleri Bölümü'nde öğrencilik hayatını sürdüren Söğüt, geçtiğimiz yıl aralık ayında annesinin küçük dokunmatik telefonunu kullanarak ilk şiir kitabını yazdı. 'Kuğunun Kırık Kanatları’ isimli şiir kitabından sonraki hedefi ise roman yazmak oldu.
"HAYALİM OLAN YAZARLIK KARİYERİME BAŞLADIM"
Okul sürecinde büyük zorluklar yaşadığını belirten Söğüt, yazarlık hayaline nasıl başladığını şöyle anlattı: "İlkokul yıllarımı annemin kucağında gidip geldim. Ortaokulun son 2 yılında ise akülü sandalyem ile okula gittim. Liseyi annemin ısrarı ile açıktan okumak zorunda kaldım. 4 yıllık lise dönemini başarılarım sayesinde 3 yılda tamamladım. Anneme bu noktada teşekkür ediyorum. Şu anda iki üniversitede eğitimimi sürdürüyor. Artık en büyük hayallerimden biri olan yazarlık kariyerime başladım. Bu alanda da çok mutluyum. Biraz zorluklar yaşıyorum ama olsun. Bence buna da değer. Kasılmalarımdan dolayı elim kalem tutamadığı için annemin küçük dokunmatik bir telefonu ile sesli komut ile yazmaya başladım. Elim kalem tutsa da çok karışık yazıyordum. Bu sebeple üniversiteye kadar kalem tutamamıştım. Şu an elimde olan dokunmatik telefonum ile bir roman yazmaya başladım. O küçük telefon ekranında bile yazı yazarken tart, düşün, ekle, çıkar derken baya yoruluyorum. Ama halime şükürler olsun."
"UNUTULMAYAN BİR YAZAR OLMAK İSTİYORUM"
Söğüt, okuma tutkusunun temelinin hastane süreçlerine dayandığını söyledi: "Hastanelerde tedavi gördüğüm süreçlerde bol bol kitap okurdum. Başlarda az sayfalı kitaplardan başladım. Ardından çok sayfası olan kitapları bitirmeye başladım. Ankara’ya ilk tedaviye geldiğim esnada benim için kalın olan ‘Keloğlan ve Masalları’ adlı kitap vardı. Onu bir hafta içerisinde bitirdim. Hastanede annem uyurdu, ben gece yarısına kadar kitap okurdum. Bütün azmim bundan da gelebilir. Kitapların bana farklı hayatların kapılarını arayacağını hiç tahmin edemezdim. Çünkü onları okuyunca kendi dünyamdan sıyrılıp bambaşka bir dünyaya kapılar açılıyormuş gibi kendimi bambaşka bir dünyaya ait hissederdim. Çektiğim bütün acılardan, içinde bulunduğum bütün sıkıntılardan, üzüntülerden sıyrılırdım. O kitaptaki olayları yaşamak için bir anda gerçek dünyadan sıyrılıp, o dünyaya ait olmanın gerektiği için bir anda ben kendimi kaybederdim. Bu süreç 15 yılda kelime dağarcığımı geliştirdi. 15 yılın sonunda bu bilgiler ile kendi içimi döktüğüm bir şiir kitabı yazacağım aklıma gelmezdi. Kitaplarımı dünyaya duyurmak, insanların kalbinde bir yer etmek istiyorum. 13 yaşından beri tek hedefim buydu. Raflarda tozlanacak kitaplar değil, unutulmayan bir yazar olmak istiyorum."
