Memleketi idare edenler, küresel ölçekte ‘Amerikan rüyasına’ ram olunca, belli ki onları örnek alan bir kısım vatandaşlar da aynı güzergâhta ‘kendi çaplarında’ yol almayı kafasına koymuşlar. 
Bu ‘bir kısım’ olarak nitelenen zevatın yekûnu ‘12 milyoncuğa’ dayanmış buluyor. 
‘Ev’, ‘araba’ ve ‘diğer ihtiyaçlar’ için bankalara üşüşen veya üşüşmek zorunda kalanların, nasıl bir borç batağına sürüklendiklerini idrak edememeleri elbette ki büyük bir endişe kaynağıdır. 
Namuslu ekonomistlerin bütün uyarılarına rağmen, 12 yıldır kulak üzerine yatmaya devam edenler, nihayet uyanır gibi oldular:
- “Millet fena halde borçlanıyor.” 
Vatandaşın bugün itibariyle toplam bireysel kredi borcu ‘350 milyar liraya’ yaklaşmış buluyor. 
Bu sadece ‘bankalara’ olan borç. 
Bir de insanların ‘kendi aralarındaki’ borçlanmalarını koyun üstüne.
‘Rüyanın’ aslında nasıl bir ‘kâbusa’ dönüştüğü gayet net bir biçimde ortaya çıkacaktır.
Demek ki, ‘kamçı’ sürekli borç altına giren yiğitlerin sırtında şaklayıp duruyor. 
Bu tablo Türkiye’yi ‘riskli ülkeler’ arasına sokmasaydı eğer, AKP’nin sloganı muhtemelen şu şekilde olacaktı:
- “Borç yiğidin kamçısıdır!” 

***

‘Ekmeğin’ habire küçüldüğü, ‘işsiz sayısının’ her geçen gün arttığı, ‘kapısına kilit vurulan’ işletmelerin rekora koştuğu bir ülkede ‘istikrar’ ölçüsü olarak neyi görüyorlar acaba? 
Kendi evlâd-u ayallerinin ‘kabaran banka hesapları’, ‘çoğalan gayrimenkulleri’, ‘katlanan şirket hisseleri’ olabilir mi? 
Mümkündür, zira zihinsel arka planları “Önce ben” düsturu üzerine kurulmuştur. 
Önce ‘kendi gemiciklerini’ kurtaracaklar ki, ‘kaptan’ oldukları ortaya çıksın. 
‘Kendi gemisini’ karaya oturtanların, ‘milletin gemisini’ salimen limana ulaştırmaları olacak şey midir?
“Ben” merkezli çıkışları bir çelişki değil, bizatihi ‘maskesiz’ ve ‘en gerçekçi’ duruşlarıdır. 
Hemen ardından ‘taksimat’etkinliği devreye girer ki, orada da bir çelişki yoktur.
Gençliklerinde “Kurt yapmaz bu taksimi kuzulara şah olsa” dizelerini haykırarak, ‘hak-hukuk’ simsarlığı yapmış olmalarına bakıp aldanmayasınız sakın. 
O duruş, yapmacıktan da olsa üzerlerinde ‘milli görüş’ gömleğini taşıdıkları günlerin bir eseriydi. 
Sonrası malum, gömlekler fora.

***

Dile kolay, ülkede her 100 haneden neredeyse 80’i hayatını ‘borç’ ile idame ettirmeye çalışıyor. 
Bunun adına da “istikrar” deniliyor.
‘İstikrarın’ kaymağını yiyenler gibi “Onlar da ayağını yorganına göre uzatsaydı” deyip geçmek mümkün tabii ki.
Fakat görünen o ki, bu ‘aşırı borçlandırma’, altyapısı çok iyi hazırlanmış, bilinçli bir projenin ürünü. 
’Üretimin’ sıfırlandığı bir yerde, ‘tüketimin’ böylesine teşvik edilmesini, dahası tüketimden ‘kimlerin nemalandığını’ sorgulamaya başladığınızda, dönüp dolaşıp geleceğiniz nokta, “Amerikan rüyasının arkasında kim var?” sorusudur.
Sahi kim/kimler var dersiniz?
‘At arabasının’ geçemeyeceği sokağa ‘15 katlı bina’ ruhsatı veren, hiç ihtiyacı olmayanı ‘ikinci bir konuta’ yönlendiren, yedi yaşındaki çocukların cebine ‘çift sim kartlı’ cep telefonları tutuşturup 24 saat boyunca konuşturan, asgari ücretle çalışana ‘elbisesindeki cep sayısından’ daha fazla kredi kartını ‘servis eden’ kimdir acaba? 
Bu işler böyle başlar.
Önce ‘vatan’ borcunu savsaklamaya başladılar, sonra da ‘vergi’. 
Onları ‘tüyü bitmemiş yetimin malı’ üzerine abanma faslı izledi. 

***

Attığımız her adım, açtığımız her gazoz, kırdığımız her ceviz, 24 saat izlenir oldu ‘Big Brother’ tarafından. 
Şimdi alarm zilleri çalıyor: 
- “Borçlar aşırı kabardı.” 
Her sandık başına gittiklerinde, gözlerini kapatıp ‘inadına’ AKP’ye oy verenlerin, ‘ülkenin geleceğinin nasıl ipotek altına alındığını’ anlamaya başladıklarında, artık iş işten geçmiş olur mu dersiniz?