Coşkunuzla çok yaşayın çocuklar.
Futboluyla bu kadar oynanan bir ülke... Yöneticileri tutuklanan bir ülke...
Şike davasıyla 2 senedir yıpratılan bir takım!
Bu maç top kaydırma değil,  “Sık bakalım”  (marş mı, şarkı mı, slogan mı)da olduğu gibi delikanlılığın gösterilebileceği veya gösterilemeyeceği bir karşılaşmaydı.
Arsenal’a aferin. Ama önce onun istikrarını bozmayan ülkesine ve futbol yöneticilerine aferin!
Bu arada futbolu bilmeyen biri olarak Aykut Kocaman ve Ersun Yanal isimlerinin çok tartışıldığına tanık oldum. Kocaman’ın görevden alınışını taraftar affetmiyor. Taraftar, 2 senedir davalarla, yasaklarla, tutuklamalarla göz altılarla yorulmuş bir taraftarken, Arsenal karşısında, Çarşı’nın üniformalarıyla katılıp destek vermesi sonucunda olağanüstü bir taraftar olmayı başardı. Ne var ki oyuncuların kötü oynadığını söyleyen de çok oldu. Bilhassa Emre’nin sahada boş boş dolaşması, onun Rabia selamının önüne geçen bir eleştiriydi.

***

Fenerbahçe’den, daha geniş bir açıyla bakarsanız... Ne istiyorlardı? Neden onu tıpkı subaylarımıza, yazarlarımıza yaptıkları gibi bir terör örgütü gibi göstermek istediler. O zamanlar okuduğum yazılarda Fenerbahçe’yi de öbür milli kurumlarımıza yaptıkları gibi özelleştirmek istediler. Onun başına şu, bunun başına bu getirilecekti. Fenerbahçe buna cevaz vermedi. Maç gecesi bu yüzden takım taraftarlarına sanal alemde, medyada onu bağırlara basan bir sempati uyandı.
Kazanan Gezi ruhu, devrimci ruhtur. Bu ateş Fenerbahçe’yi canlandıracak, yeniden diriltecek.
Empati lafını çok severler ama somutlaştırmazlar. İşte 3 Fenerli genç bunları yaptılar. Gezi hareketinde gözleri çıkan direnişçileri temsilen birer gözlerini, hatta birisi iki gözünü bantlamıştı.
Fenerbahçe kaybetmedi Gezi ruhu, devrimci ruh kazandı.
Coşkunuzla, cesaretinizle çok yaşayın çocuklar.