CEVAT KOL - YENİÇAĞ SPOR

Her ölüm erkendir. Ama bazı zamansız ölümler vardır ki acısı katlanılır gibi değildir. Ateş düştüğü yeri dağlıyor, yakıyor, kül ediyor. 

Çevremizde olan bitenleri gözlemleyip kişilerin durumuna  biraz dikkat ettiğimizde benzer ne gibi dramlar yaşadıklarını görebiliriz. Hele bir evlat acısı var ki; Allah bunu kimselere yaşatmasın. 

Böyle bir girişi gerektiren bir yazının konusu nereden çıktı, anlatalım: 

Aynı sitede oturduğumuz alt komşum Atilla Sevindik abi mühendis oğlu Ahmet Sabri’yi bir trafik kazasında kaybetti. Tek oğlunun acısını sevgili eşiyle birlikte aradan geçen yıllara rağmen kazayı ve ölümü öğrendiği andaki kadar hissettiklerine her gün tanıklık ediyorum. 

Çocukluk arkadaşım İhsan Aksoy da 3 hafta önce böyle bir acıyı yaşadı. Gencecik oğlu Alperen’i kalp krizinden kaybetti. Paylaşımlarını okuyorum, içim acıyor… Baba oğulun arkadaşlığı bir başkadır. Anıları silinmez. Köklere, genlere, hafızalara yerleşir. Sök at, atabilirsen. Her attığın adımda, yanında, arkanda hissedersin.

Nefes alıp verdiğini duyar gibi olursun. Başın sıkıştığında istem dışı “şunu ver” bile dersin.. İhsan kardeşimin acısı işte bu kadar büyük. Anneyi anlatmaya kelimeler yetmez. Göz pınarları kar suyu ile akan Karadeniz derelerini andırır.

İhsan kardeşim oğlu Alperen ile birlikte Trabzonspor’un şampiyonluğunu görmek için maçlarına birlikte gidiyordu. Her galibiyet sonrası kolbastı oynuyor,  maçlarda 61. dakika şovunu birlikte yapıyorlardı. Şampiyonluk turunu birlikte atacaklardı, olmadı...

Trabzonspor hedefine koşuyor, o maçları yine oğlu Alperen ile birlikte izliyor. Kucağında fotoğrafı ile… Atılan goller sonrası, kucağında oğlu Alperen’in fotoğrafı koltuk arkadaşları ile onun yerine “çak” yapıyor. Takımın şampiyonluğunu oğluna da, yaşatmak istiyor.

Bir babanın oğlu gibidir Trabzonspor.

İhsan Aksoy kardeşim, acını yürekten paylaşıyorum..

Alperen’in mekanı cennet olsun..