Cumhurbaşkanlığı için yarışan her üç adayın seçim sürecindeki stratejisi “ben daha çok milliyetçiyim” söylemi üzerine kuruluydu ve yine aynı adaylar aynı zamanda diğerlerini millî olmamakla suçladılar. Bu süreçte millet için görkemli ve hatta bazen uçuk hayaller kuranlar en büyük milliyetçi, buna inanmayanlar ise millet düşmanı ilan edildi.

Gelmiş geçmiş en “millî ve milliyetçi hükümet” biliyorsunuz ki AKP hükümetleridir! Malumunuz, 2014’ten beri millî savaş uçağını uçuruyoruz derken, hani biz niye görmüyoruz diyenler hainlikle suçlanıyor. Yine -görmesek de- elektrikli traktörlerle neredeyse bedavaya tarla sürüyoruz. Almanya bizi kıskanıyor, dünya ekonomisi batmışken biz refah içinde yaşıyoruz. Petrol çıkarıyor, gaz satıyoruz.

Milliyetçilik ve samimiyet ölçer cihazlarımız olmadığı sürece -bu gerçeğin önemini yitirdiği dönemde- en büyük vaadi veren en iyi pazarlamayı yapan en büyük milliyetçi olmaya devam edecek gibi görünüyor.

Milleti için güzel hayaller kurmayı küçümsemiyorum elbette, bilakis çok da kıymetli buluyorum. Ancak milliyetçilik çok daha gerçekçi bir çizgiye oturmalı. Ayrıca milliyetçiliğin sadece terörle mücadeleye, antikominizme, sığınmacı sorunlarına indirgenmesine de asla müsaade edilmemeli.

Terörle mücadele ediyor diye hırsızlığa göz yummak olmaz. Hem terörle mücadele edecek hem hırsız olmayacak. Ya da bu hükümet gitsin de mavi vatandan vazgeçelim dememiz de milletin faydasına diyerek demokrasiden vazgeçmemiz de söz konusu dahi olamaz.

Türk milliyetçiliği fikrini en büyük vaadi vermek, vatanı en çok sevmek iddiası ve en devletçi olmak iddiası üzerinden okuyamayız. Bugünkü mesele de budur zaten. Duygu dünyasıyla devletçilik arasına sıkışmış bir Türk milliyetçiliğidir mevzubahis olan.

Çocuklarımızın beslenme ve eğitim sorunlarını, çevre sorunlarını, Türk dünyasının meselelerini, ülkeyi terk etmek isteyen eğitimli gençleri, yüksek enflasyon ve düşük GSMH'yi mesele görmeyen Türk milliyetçiliği güdük kalır.

Bugün için maalesef parçalı ve dağınık bir görüntü veren Türk milliyetçiliği büyümeli, yükselmeli ve iktidar olmalıdır.

Buraya kadar konuyu toparlamış olalım ve asıl soruyu soralım: Bu nasıl mümkün olacak? Sayın Tuğrul Türkeş'in seçim sonrası yaptığı değerlendirmede milliyetçi lig çatısı altında toplanması önerisi bir birleşme modeli olarak ele alınabilir mi? Şimdilerde birçok kişinin gündemine giren ve hararetle konuştuğu, tartıştığı "milliyetçi lig" nedir?

Türkeş seçim sonuçlarına bakarak diyor ki: “Bundan sonraki seçimlerde birinci parti ve seçimin galibi Türk milliyetçiliğine değer veren, önemseyen ve onun temiz kadrolarına imkân sağlayan yapı olacaktır. Velhasıl bir sonraki seçimin galibi Türk milliyetçiliğidir."

Bu çağrı bir bölünmeyi önleyemiyoruz bari dağılmayalım mesajı içermektedir.

Ligde olmak isteyen partilerin temsilcilerinden oluşan bir kurulun partiler arası koordinasyonu temel alan, çerçevesi ve kuralları önceden belirlenmiş, eylemlerde dayanışma, seçimlerde listelerin oluşturulması gibi bir yatay organizasyon şematiği içinde lig (birlik, blok) oluşumları ile Batı ülkelerinde olumlu neticeler alınmış. Asya ve Orta Doğu demokrasilerinde uygulanabilir mi bilemiyorum.

Metopoll'ün "en çok beğenilen tarihsel kişilik" araştırmasında (Türkiye'nin nabzı Temmuz 2023) katılımcılar tarafından Atatürk’e verilen oyların 14 Mayıs 2023 milletvekili seçiminde oy verilen partiye göre dağılımına bakacak olursak lig olmanın gerekliliği olan aynı tür partilerin kümelenmesi şartını bahsi geçen partilerin yerine getirdiğinden de şüpheliyim.

Altılı Masa tecrübesini yaşamış Türk siyasetinin önüne konulmuş iyi niyetli bir teklif olarak görünmekle birlikte yerel seçimlerde uygulanabilir olmasını çok olası görmediğim bu öneri üzerinde daha fazla durulmalıdır diye düşünüyorum.

Ve tüm bunlara ek olarak konuya Türk milliyetçilerinin iktidarına ancak Türk milliyetçilerinin eliyle engel olunabilir şerhini düşmeden de geçemeyeceğim.